RONDREIS CORSICA EN SARDINIE

A.Geschiedenis Corsica:

Corsica bij Ligurië	Focaiers, vanuit Griekenland, in Corsica	De Etrusken op Corsica	De invloed v. Carthago	Corsica bij Genua	Corsica bij Frankrijk (1769)	Corsica nu

10.000?- 3000 vC. Prehistorie

Meso-, neolithicum

1.

3000- 2000: Laat neolithicum

2.

2000 vC: Bronstijd

3.

1000vC: Bronstijd

Torreanen, Focaiers, Carthagers, Etrusken 4.

0Middeleeuwen:

Vandalen, Goten, Longobarden, Byzantijnen, Grieken,Saracenen, Moren,

Toscane 5.

1000nC Moderne Tijd:

Paus, Pisa, Genua, Aragon, Genua, Frankrijk, Engeland

Frankrijk 6.

2000nC

Frankrijk

7.

1.Wanneer de eerste mensen zich precies op Corsica vestigden is niet bekend, maar er zijn aanwijzingen gevonden dat het 9.000 tot 10.000 jaar geleden was. Het bewijs hiervoor is het skelet van de ‘dame van Bonifacio’ ( gedateerd 6570 vC). Het waren grotbewoners levend van jacht en visserij en waarschijnlijk afkomstig waren van Toscane en van Sardinië. Corsica behoorde rond die tijd tot Ligurië. Vanaf 6000vC leerden de Corsicanen granen te verbouwen, schapen en geiten te houden en gebruikte men stenen wapens en gebruiksvoorwerpen.

2.Met behulp van de vele op het eiland liggende grote stenen werden ook de eerste huizen gebouwd in de laat- neolithische periode. Kenmerkend voor deze periode zijn de zogenaamde ‘alignements’, rijen tot menselijke figuren omhoog geplaatste grote stenen of menhirs (dolmens). Menhirs werden ook bij graven geplaatst als eerbetoon aan de gestorvene.

3/ 4.Tijdens de Bronstijd (2000-500 v.Chr.) was Corsica bevolkt met stammen die in krijgerverband leefden: de sterkste stam kon het meeste macht bezitten. De rijkste stammen konden hun dorpen ombouwen tot versterkte plaatsten (zoals Filitosa). De cultuur van de stammen op Corsica had veel gemeen met die op Sardinië en de Balearen. Op alle eilanden zijn nuraghe`s teruggevonden, waarmee er bewijs is dat er contact was tussen de eilanden. Corsica verschilde wel op één punt sterk met de andere twee: de cultuur op Corsica was laat-Megalithisch, terwijl Sardinië en de Balearen tot de Klokbekercultuur behoorden. Dit betekende dat de volkeren op Corsica verder gingen met hun megalithische kunst, zoals de megalithische graven in Settiva en Fontanaccia, terwijl de andere eilanden in een verder stadium zaten. In de bronstijd van 1800-700 voor Chr. werden er al kleine gefortificeerde dorpen gebouwd door in die tijd gevormde stammen. In die periode kwamen ook de goed bewapende Torreanen op Corsica, waardoor de Corsicanen gedwongen waren om te vluchten naar Noord- Corsica. De Torreanen hadden in tegenstelling tot de Corsicanen bronzen dolken en zwaarden tot hun beschikking. Ze bouwden ook tempels in de vorm van torens. Ca. 550 v. Chr. landden de Focaiers, door de Perzen verjaagd uit Griekenland, op de oostkust van Corsica. Het waren handelaren die veel zaken deden met Sicilië, Spanje, Frankrijk en Italië, en zij stichtten de nederzetting Alalia, waar nu Aléria gelegen is. Deze Focaiers werden weer verjaagd door de Carthagers en de Etrusken. Doordat Carthago en Rome met elkaar slaags raakten kreeg De Romeinse veldheer Scipio de opdracht de Corsicanen uit Alalia te verjagen en de stad te vernietigen. Dit lukte zonder veel moeite en vanaf 221 v. Chr. werd Corsica een provincie van het Romeinse Rijk. De Corsicanen waren al die tijd genoodzaakt zich in het binnenland terug te trekken en deelden af en toe wat speldenprikken uit tegen de diverse indringers. Het lukte hen ook om enkele steden in het binnenland te bouwen.

5.Het christendom werd in de Romeinse periode geïntroduceerd maar de verspreiding verliep moeizaam door de gewelddadige tegenwerking van de Romeinen. In 410 werd Rome door de Goten veroverd en werd Corsica bevrijd van het Romeinse juk. Lang duurde die vrijheid echter niet want vervolgens werd Corsica bezet door Vandalen, Goten, Longobarden, Byzantijnen en Grieken. De Grieken bleven het langst en onder hen hadden de Corsicanen het zeer moeilijk o.a. vanwege hoge belastingen die men aan de Grieken moest betalen. De Griekse overheersing duurde ongeveer twee eeuwen. In 713 werden de Grieken verjaagd door de Saracenen die zich alleen zouden bezighouden met het plunderen van het eiland. In 807 werd Corsica door de Moren bezet, die de bevolking nog meer de duimschroeven aanzetten. Vele Corsicanen vluchtten dan ook naar het Franse vasteland. Pogingen van andere landen om de Moren te verjagen, mislukten vooralsnog.
In 833 lukte het echter de Toscaanse graaf Bonifacio een vesting te bouwen op het zuidelijkste puntje van Corsica. Toch zou het nog meer dan 150 jaar duren voordat de Moren door Italianen verjaagd zouden worden. Als dank voor bewezen diensten kregen een aantal Italiaanse soldaten en gevluchte edelen een kasteel en een stuk land toegewezen. Maar ook deze zogenaamde ‘baronnen’ onderdrukten de Corsicaanse bevolking en vochten ook onderling vele oorlogen uit. De Corsicanen pikten het niet langer meer en onder leiding van Sambucuccio de Alando lukte het om de Italiaanse baronnen een tijdje buitenspel te zetten. Er werd een verbond opgericht, de Terra del Commune, waarin elke Corsicaanse provincie een of twee burgemeesters mocht afvaardigen. Helaas grepen de baronnen na de dood van Sambucuccio weer de macht.

6.In 1077 kreeg paus Gregorius VII van de Franse koning het recht op Corsica. De paus gaf het eiland echter als leengoed aan de kardinaal van het Italiaanse Pisa, toen de grootste handelsconcurrent van Genua. Er werden steden herbouwd, wegen en bruggen aangelegd en veel kerken gebouwd. Langs de kust kwamen wachttorens om vijanden op tijd te kunnen zien. In 1217 veroverden de Genuezen Bonifacio en stichtten er een Genuese handelskolonie. Met behulp van de Corsicaanse vrijheidsstrijder Sinucello de Cinarca werden de Genuezen verslagen, maar in 1221 werd het leger van Sinucello verslagen. De paus schonk Corsica, samen met Sardinië aan de koning van Aragon in Spanje. Het lukte hen echter ook niet om de Genuezen te verjagen. Nu kwam echter de bevolking weer in opstand onder leiding van Arrigo della Rocca. Na een mislukte poging versloeg hij in 1392 de Genuezen, werd al snel weer verslagen door diezelfde Genuezen, maar veroverde daarna weer geheel Corsica met uitzondering van de Bonifacio en Calvi. Deze geschiedenis herhaalde zich nog enkele malen totdat het verzet van de Corsicanen in 1515 definitief door de Genuezen gebroken werd. In 1547 werd weer een poging gedaan om Corsica van de Genuezen te bevrijden. Dit keer was het koning Hendrik II samen met de Turkse vloot en de Corsicaan Sampiero Corso, die een poging waagden. In 1553 werd Corsica, op Calvi na, ingenomen door de Fransen maar in 1559 werd Corsica tijdens de vrede van Cateau- Cambrésis weer aan de Genuezen toegewezen. Sampiero deed nu nog een laatste poging met een klein maar sterk leger, maar die mislukte. De Genuezen bouwden nu nog sterkere en hogere torens (12-17 meter hoog) langs de kust. Enkele daarvan staan nog steeds op o.a. Cap Corse.
Rond 1730 werd het weer onrustig op het eiland, o.a. door de belastingverhogingen die de Genuezen steeds doorvoerden. De Genuezen kregen echter hulp van Karel VI die een groot leger Duitse huursoldaten stuurde. In 1732 werd er tot een wapenstilstand besloten, maar er volgde nog een zeer roerige periode, waarbij o.a. ook de Engelsen om hulp werd gevraagd.
Pasquale Paoli werd in 1755 de nieuwe leider van het Corsicaanse verzet en hij zou uiteindelijk de Vader des Vaderlands worden. Hij had gestudeerd, had nieuwe ideeën en voerde ze ook uit: er kwam stemrecht voor iedereen boven de 25. Er werd verder een algemene vergadering uitgeroepen, hij verbood de “vendetta” (de bloedwraak), stichtte volksscholen en in 1765 de universiteit van Corte. Hij wilde ook een eigen vloot hebben. In 1768 werd Corsica door de Genuezen aan Frankrijk verkocht voor 200.000 pond. Het verzet was woedend over deze koehandel. Carlo Bonaparte, de vader van Napoleon Bonaparte, verklaarde Frankrijk de oorlog. De slag bij Borgo werd door de Corsicanen gewonnen, maar op 8 mei 1769 werd het Corsicaanse leger in de pan gehakt door het leger van Lodewijk XV. Op 12 juni 1769 werd Corsica tot Frans grondgebied verklaard. Aangespoord door de Franse Revolutie reisde Paoli naar Parijs om de vrijheid van Corsica te bepleiten. Deze missie lukte, alleen het C. volk was erg verdeeld en een burgeroorlog dreigde. Paoli riep onmiddellijk de onafhankelijkheid van Corsica uit maar vroeg de Engelsen weer om hulp. Met vereende krachten werd de rust hersteld en de oude grondwet werd weer aangenomen, hoewel de eigenlijke macht in handen was van de Engelse koning George III. George III benoemde Gilbert Elliott tot onderkoning van Corsica maar de Engelsen trokken zich al na een jaar terug uit Corsica.
Ondertussen vocht Napoleon Bonaparte mee in het C. leger. Na een mislukte poging om de citadel van Ajaccio op de Engelsen te veroveren vluchtte hij naar het vasteland waardoor hij door de meeste Corsicanen als een landverrader beschouwd werd. In Frankrijk aangekomen maakte hij al snel furore in het leger en werd hij uiteindelijk keizer. Tijdens zijn veldtocht in Italië maakte hij in 1799 een einde aan de Engelse overheersing van Corsica en bezette het eiland. In 1811 benoemde hij zijn geboorteplaats Ajaccio tot hoofdstad van Corsica. Het eiland verfranste al snel hoewel Parijs de nieuwe aanwinst eigenlijk links liet liggen. Dit veranderde pas tijdens het bewind van Napoleon III, halverwege de 19e eeuw. Hij stichtte ziekenhuizen,legde wegen en spoorwegen aan en veel Corsicanen werden in openbare functies benoemd.

7.Evengoed trokken veel Corsicanen naar het Franse vasteland op zoek naar werk. Veel Corsicanen vochten met de Fransen mee in WO I. Er zouden er meer dan 40.000 van sneuvelen op de slagvelden. Bij WO II vond Mussolini dat Corsica bij Italië hoorde. De Corsicanen dachten hier anders over maar de Duitsgezinde Vichy- regering ging op 11 november overstag en stond Corsica af aan de Italianen. Dezelfde dag nog werd het bezet door de Italianen en even later door de Duitsers. Verzet werd beantwoord met intimidaties, plunderingen en de oprichting van een concentratiekamp, wat leidde tot de oprichting van een verzetsbeweging (maquisards) die vanuit de maquis het de Italianen en de Duitsers steeds moeilijker maakten. Ze werden daarbij geholpen door de geallieerden die veel wapens en munitie aan land smokkelden. Ondanks hevig verzet van de Duitsers werden zij op 4 oktober 1943 in de Golo-vallei verslagen. De Italianen hadden zich al enkele maanden eerder overgegeven zodat voor Corsica de oorlog al vrij snel voorbij was.

Vanaf 1955 werd door de Franse regering besloten tot modernisering en uitbreiding van de landbouw, maar veel Corsicanen gingen toch nog naar Frankrijk. In 1959 werd het Action Régionaliste Corse (ARC) opgericht en in 1975 het Front de Libération Nationale de Corse (FLNC). In 1975 werd Corsica in twee departementen onderverdeeld. Bastia werd de hoofdstad van het departement Haut-Corse en Ajaccio van het departement Corse du Sud. In 1982 kreeg Corsica een eigen parlement met 61 zetels en mocht beslissingen nemen op het gebied van cultuur, onderwijs en milieu. Een kleine minderheid streeft echter nog steeds naar autonomie en maakt dat regelmatig duidelijk via o.a. bomaanslagen (111 in 1973, 463 in 1980). Begin jaren negentig viel het FLNC uit elkaar door o.a. persoonlijke conflicten en economische en politieke belangenverstrengelingen. In 2001 kwam er een akkoord tussen de Franse regering en alle Corsicaanse partijen, waarbij Corsica uiteindelijk meer autonomie kreeg.

B.Geschiedenis Sardinië:

verspreiding Nuraghe`s in Sardinië	Feniciërs/ Puniërs en Nuraghe bevolking	Boven: Romeinse rijk Onder: invallen 400 nC	Boven: Byzantijnse Rijk Onder: Rijk van Aragon	De 4 Giudicati	1720: Corsica bij Genua (1769 bij Fr.) Sardinië bij Savoye (Lomb.Venet. K. rijk)	1860 Savoye en Nice geruild tegen Lomb.- Venetiaans Koninkrijk; Italiaanse eenwording .

400.000-3000vC: Prehistorie:

Paleo-, meso- en neolithicum

1.

3000vC: late neolithicum

Kopertijd/

Klokbekercultuur 2.

2000vC Bronstijd

3.

1000vC IJzertijd: Feniciërs, Puniërs en

Romeinen 4.

0 Middeleeuwen:

Vandalen/O-Rom.Rijk,

Giudicati 5.

1000nC Moderne tijd: Spanje(Aragon),

Oostenrijk, Savoye 6.

2000nC

Italië

7.

1.Sardinië werd 600 miljoen jaar geleden gevormd. Het eerste volk op het eiland kwam waarschijnlijk via een natuurlijke landengte die ooit Toscane met Sardinië verbond, zo’n 450.000 - 150.000 jaar geleden. Sporen hiervan zijn gevonden in de streek Anglona, bij Perfugas. Bij Oliena in de Corbeddu grot zijn sporen gevonden van menselijke activiteit gedurende de periode 14000 - 12000 v.C. Voor de tussenliggende periode zijn geen gegevens beschikbaar. Sardinië had enige groepen jagers-verzamelaars die op herten en de -nu uitgestorven- Prolagus Sardus jaagden. De uitgedoofde vulkaan van de Monte Arci was (en is) een van de centrale vindplaatsen van obsidiaan dat in het Neolithicum gebruikt werd voor pijlpunten, speerpunten en snijwerktuigen, die –dankzij de handel- ook elders in het westelijke M. Zeegebied zijn gevonden. De bekendste culturen uit die tijd zijn de cultuur van Bonu Ighinu en de cultuur van Ozieri. Hiervan zijn sporen teruggevonden in de vorm van keramiek, aardewerk, bewerkte botten en stenen. Daarnaast zijn er veel Dolmen (o.a. de Caveccada) en Domus de Janas (laatstgenoemde cultuur).

2.Tijdens de Kopertijd nam de activiteit van het delven van metalen toe. De Ozieri cultuur ging over in de culturen van Filigosa (Monte D'Accoddì) en Abealzu, de cultuur van Monte Claro en Campaniforme (klokbekercultuur). Van deze culturen zijn vele sporen teruggevonden in de vorm van o.a. vazen met decoratie, knopen, wapens, wijnflessen, kommen en diverse koperen voorwerpen.

3.De Bronstijd (1800 - 538 v. C.)wordt gekenmerkt door de typische bouwwerken in natuursteen die Nuraghi genoemd worden. Er zijn daarvan nog steeds zo’n 7000. De meest bekende zijn die van Barumini in de provincie van Cagliari. Van de N. tijd zijn vele sporen teruggevonden o.a. keramiek, glas, sieraden, wapens, beeldjes in brons, vazen, gedecoreerd aardewerk en grote potten.

De N. tijd is onderverdeeld in 5 periodes:

Periode I: 1800 - 1500 v.C. / Bonnannaro cultuur: de eerste bouwwerken met een simpele structuur (platformen met een doorgaande gang) ontstonden (Protonuraghe of nuraghi a corridoio passante). Het waren pastori-guerrieri (herder-krijgers), die gebruik maakten van versterkte plaatsen om hun gebied onder controle te houden. Veeteelt was het belangrijkste bestaansmiddel. Waterbronnen hadden een centrale plaats in het religieuze leven van de mensen.

Periode II: 1500 - 1200 v.C: met een groot aantal simpele Nuraghi (monotorre), soms wel negen op zo’n 10 km². Door het ontbreken van hiërarchie wordt verondersteld dat de Nuraghi bewoond werden door een familie van ca.6 personen met een familiehoofd (clanhoofd). Er waren ook contacten tussen Sardinië en de Myceniërs.

Nuraghe periode III: 1200 - 900 v.C.: een onrustige periode in het Middellandse Zeegebied: Griekenland werd binnengevallen waardoor de Myceense cultuur verdween en de Zeevolken vielen Egypte aan. In deze periode ontstaan van complexe Nuraghi (een complexere samenleving met meer macht i.h.v. het stamhoofd. De contacten met het oostelijke Middellandse Zeegebied, m.n. Cyprus, bleven bestaan. Naast landbouw en veeteelt nu handel en bewerking brons belangrijk.

Nuraghe periode IV: 900 - 538 v.C. en V: 538 - 238 v.C.

4.Rond 1000 v.C. gingen Fenicische schepen inhammen in de Sardijnse kust gebruiken als haven. 8^ste E v.Chr. stichtten zij Nora, Sulcis, Tharros en Olbia, en later Bithia en Karalis (het huidige Cagliari). Verstandhouding met plaatselijke stamhoofden snel slechter: de Nuraghische volken gingen de Fenicische nederzettingen aanvallen, die daarom in 509 v.C. Carthago om hulp vroegen.

Na de Feniciërs namen rond 538 v.C. de Puniërs (uit Carthago) de macht over. Zij breidden hun invloed uit tot bijna geheel Sardinië. Door de Punische overheersing werden de Sardische stammen die vasthielden aan hun eigen cultuur naar de binnenlanden gedrongen. Tot 238 v.C. was het gebied o.l.v. Carthago en leefde de bronstijdcultuur naast de Fenicische/Punische cultuur. Sardinië heette in Carthago ‘Ichnusa’. In Tharros werden

sieraden van goud, zilver, jaspis en koraal gemaakt die overal in het westelijke deel van het M. Zee zijn teruggevonden. De eerste munten werden geslagen (3e eeuw v.C.), naar voorbeeld van Carthago die daarmee begon om huurlingen te betalen.

De Romeinen wonnen de 1e Punische oorlog en annexeerden na Sicilië, in 238 v.C. Sardinië en Corsica. Samen werden deze de 2e provincie van het Romeinse Rijk dat vervolgens legers naar Sardinië moest sturen om het gebied volledig te onderwerpen. Er waren talrijke opstanden van de Fenicische bevolking die samenwerkten met de Nuraghe bevolking tegen de Romeinen. De Nuraghe cultuur stierf uit, maar de bewoners vergaten hun achtergrond niet en verzetten zich nog vele malen tegen de Romeinen. Van 177 -115 v.C. werden duizenden Sarden gedood of afgevoerd naar Rome als slaaf. Het grote aanbod had tot gevolg dat de prijzen van slaven sterk daalden en sindsdien noemden de Romeinen dit fenomeen sardi venales.

Bijna 700 jaar lang regeerden de Romeinen er. Het leverde graan, zout, olijfolie, graniet, lood en zilver.
De Romeinen verbeterden de infrastructuur op het eiland, maar beperkten zich vaak tot de kuststreek. De grote heirbaan op het eiland liep in een grote S-vorm door de dalen en er werden veel tempels, thermen en amfitheaters gebouwd. De Romeinen gebruikten S. ook als verbanningsoord voor politieke tegenstanders en misdadigers. Zij moesten in de mijnen werken: ertswinning (ijzer, lood, koper, zilver en goud in de omgeving van Iglesiente) en zoutwinning (in de omgeving van Cagliari/Sinis). Rond 27 v.C. werd Sardinië gescheiden van Corsica en werd het een senaatsprovincie.

5.Tegen het jaar 400 n.C. was het Romeinse Rijk definitief verdeeld geraakt in een oostelijk en westelijk deel. Het oostelijk deel (later Byzantische Rijk) bleef een belangrijke macht, maar het West-Romeinse Rijk verviel door allerlei interne en externe problemen al snel tot chaos: De Vandalen veroverden Carthago en stichtten een eigen Koninkrijk in Noord-Afrika, het Vandaalse Rijk en onderwierpen Sicilië, Sardinië, Corsica en de Balearen in 455 n.C. Bijna een eeuw lang bleven de Vandalen een belangrijke macht in het Middellandse Zeegebied. In 533 n.C. werden zij door de Oost-Romeinse troepen, onder leiding van de Byzantijnse generaal Belisarius, verslagen in de omgeving van Carthago. Als volk verdwenen de Vandalen daarna. Vanaf 455 n.C. spreekt men niet meer van provincie Sardinië maar van eiland Sardinië.

Sardinië werd toen een van de zeven Afrikaanse provincies. De Byzantijnen hielden het eiland lang bezet en in Karalis, dat tegen 600 Cagliari werd, kwam een aartsbisdom. Vanaf 711 vielen de Arabieren regelmatig het eiland aan. Om die reden werd in de 9e eeuw Tharros verlaten en werd het huidige Oristano gebouwd. In naam maakte het eiland nog steeds deel uit van het Byzantijnse Rijk, maar in de praktijk vormde er zich, vanaf 900 een uniek politiek bestel waarbij het gebied verdeeld werd in 4 ‘Giudicati’ (vorstendommen): Gallura, Torres, Arborea en Cagliari.

6.Paus Bonifatius VIII ondertekende in 1295 de pauselijke bul waarbij Jacobus II van Aragon werd benoemd tot koning van Corsica en Sardinië. Op 12 juni 1323 landde het Aragoneze leger op Sardinië, maar de Spaanse verovering verliep langzaam: de heersers van Arborea voerden langdurig oorlog tegen de indringers, er waren opstanden in Alghero en in 1355 werd de Spaanse Kroon gedwongen de zes grootste steden een vorm van parlement toe te staan. De Aragonezen kregen pas in 1409 definitief de macht in handen, toen het vorstendom Arborea na de Slag van Sanluri was verwoest en werd vervangen door het markizaat Oristano.

De eerste universiteiten werden gesticht: die van Sassari in 1562, van Cagliari in 1620. Na de Vrede van Utrecht in 1714 werd het eiland, door de Spanjaarden afgestaan aan Oostenrijk, dat het vervolgens bij het Verdrag van Londen (1718) overdroeg aan koning Vittoro Amedeo II van Savoye, toen Sicilië met Spanje geruild werd voor het eiland Sardinië. Van 1720 tot 1861 vormde Sardinië met Piëmonte het Koninkrijk Sardinië, een misleidende term omdat het grootste deel van het rijk - inclusief de hoofdstad Turijn - op het vasteland lag. Reden: Savoye was een hertogdom, maar met het eiland Sardinië was vanouds de koningstitel geassocieerd. Om het hele rijk nu tot koninkrijk te verheffen werd de naam veranderd in Sardinië. In 1796 veroverde Napoleon Bonaparte heel Noord- Italië, waarop de Savoyes naar het eiland Sardinië vluchtten. Het Koninkrijk kwam in 1814 terug op de kaart en werd uitgebreid met de Republiek Genua als bufferstaat tegen Frankrijk.

In 1850 installeerde Victor Emanuel II, koning van Piemont –Sardinië, er een liberale regering onder graaf Camillo Benso di Cavour. Deze werd de drijvende kracht achter de Italiaanse eenheidsbeweging (Risorgimento). Sardinië vocht in de Krimoorlog met Turkije, Engeland en Frankrijk tegen Rusland. In 1859 trok Victor Emanuel II samen met Frankrijk ten strijde tegen Oostenrijk. Sardinië verkreeg in 1860 het door Napoleon veroverde Lombardisch- Venetiaans Koninkrijk door een ruil met Frankrijk tegen Savoye en Nice. Datzelfde jaar sloten Parma, Toscane, Modena en Romagna zich bij Sardinië aan en begon Giuseppe Garibaldi met zijn campagne om Zuid-Italië te veroveren.

Op 17 maart 1861 werd het koninkrijk Italië uitgeroepen met Victor Emanuel II als koning. Sardinië als land hield op te bestaan.

7.De vlag van Sardinië, of de Vier-Moren-Vlag, is het officiële embleem van de autonome regio Sardinië. Er gaan verschillende verhalen dat het symbool terug gaat tot 1017 n.C., maar het eerste verband met Sardinië stamt uit de 14e eeuw, als officieel symbool van het koninkrijk. Sinds de 18e eeuw hielden de Moren hun hoofd naar links en hielden zij de witte band voor hun ogen. De officiële erkenning van de vlag van Sardinië binnen Italië kwam in 1952. Een regionale wet veranderde in 1999 de vlag: de Moren kijken nu naar rechts en de witte banden bedekken de voorhoofden. Op het wapen van Sardinië kijken de Moren nog steeds de andere kant op en zijn hun ogen bedekt door een blinddoek.

aankomst Ajaccio: vliegveld N. Bonaparte

oorlogsmonument (een van de vele)

Grieks- Romeinse opgravingen Ajaccio

geboortehuis Napoleon Bonaparte

vanuit Ajaccio door de Calanches de Piana

boottocht naar het UNESCO gebied

onderweg naar Corte het Nustrale varken

en overal Genuese bruggen en maquis (woeste struikgewas)

in Corte, de oude hoofdstad van Corsica, met de trein naar het hoog gelegen centrum

langs het standbeeld van de 18^de eeuwse verzetsheld Pascal Paoli (onze W. v. Oranje!)

het Musée régional d`Anthropologie de la Corse was eerst een kazerne

tentoonstelling van ‘confrèries’ (geheime genootschappen) in het Musée

naar Bastia, de hoofdstad van Corse- Haute

met o.a. standbeeld oorlogsslachtoffers (van vele oorlogen)

prachtige kerken en pleinen. Cap Corse verkenning via westroute; eerst naar Saint Florent (Nebbio)

we lopen er zelf naar de Romaanse ‘kathedraal van Nebbio’ buiten het stadje

de citadel van Saint Florent

en vervolgens naar Monza met toren van Paoli, gebouwd op resten Genuese toren

en de kerk van St. Julie

het strand bij Monza is verboden gebied vanwege de asbest-vervuiling (hier waren asbestmijnen)

veel rotsen, groen en veel torens: de Pisaanse torens waren rond, de (latere) Genuese vierkant

via Pino (twee ronde en een vierkante toren) naar Macinaggio

ons hotelcomplex aldaar had veel ‘buitenkamertjes’ voor duiven

naar de Grieks- Etruskische- Romeinse restanten van Aléria (de hoofdstad van Romeins Corsica). Aléria lag vroeger aan zee.

erg interessant museum dat meer aandacht verdient!

buitenkant museum Aléria

en overal op het eiland hopen vuilnis

Col de Bavella

op weg naar Bonifacio, langs stuwmeer l`Ospedale:in Griekse tijd al centrum geneeskunde

Bonifacio: de Citadel

Escalier du Roy d `Aragon

Église Sainte- Croix, voorheen ‘Domus Misericordiae’(13^dee.)

met de veerpont naar SARDINIE; nu eerst SantaTrinità di Saccergia

een prachtig Romaans kerkje; Santa Trinità van buiten

naar Alghero, ‘klein Barcelona’

Kerken in Alghero

de Sardijnse vlag

Chiesa di San Francesco

belegeringstuig op de muur van Alghero en

forten in ‘Nuraghe’-stijl gebouwd

Chiesa di San Michele

op weg naar Bosa

Bosa met links boven het Malespina fort

de Nuraghe Losa di Abbassante

o.a. meer rechten voor vrouwen!

Oristano met rechts: standbeeld Eleonora d`Arborea (Carta de Loguwetten 1392) met

Kathedraal van Oristano

naar Cagliari

met het Castello district

de Santa Mariakathedraal: Pisaans, Aragonees en barok

uitzicht vanuit citadel Cagliari en

het Romeinse theater

Palazzo Civico met gothisch- Iberische elementen (1907 )

via Nuoro (ooit centrum banditisme), met prachtig etnografisch museum, naar Orgosolo met overal beschilderde huizen (veelal politieke prenten)

en als ‘afscheid’: een herderslunch bij Tuli (‘autochtone’ huisjes)

Bronnen:

Geschreven:

Putzger Historischer Weltatlas, Berlin, 2001

Bosatlas van de Wereldgeschiedenis, WN Groningen, 1997 (2^de druk)

Websites:

https://www.go-enjoysardinia.eu/sardinie/geschiedenis/

https://www.tharros.info/ViewText.php?id=1301 (over de nuraghe)

http://www.corsicavakantieinfo.nl/geschiedenis/

https://www.landenweb.nl/corsica/geschiedenis/

Terug naar de pagina ‘Eerdere reizen’